Zolang ik leef, gewoon gravel graag!

Door: Marlies ten Bulte

Als je doordeweeks ’s morgens bij onze club langsgaat, kom je ze tegen. Bijna iedere dag. In wisselende samenstelling, maar heel trouw en al jarenlang vormen zij het doordeweekse damesclubje met hier en daar een heer. Tennissen lijkt voor hen meer dan een hobby. Het wordt tijd om ze eens aan jullie voor te stellen: Mieke, Paul, Josefien,Hubertine, Elly, Corry, Hans, Bini, Gonny, Ada, Hans, Elly.

Het is een gewone  donderdagochtend. Het is geen mooi lenteweer, het lijkt wel herfst met hier en daar flinke windvlagen. “Het moet wel heel slecht zijn, willen we niet gaan tennissen.” Zo, de toon is gezet. Wie dacht dat hier een potje overspelen zonder enige verplichting wordt gespeeld, dacht dit volkomen ten onrechte. “we spelen wel echt wedstrijdjes, het moet wel ergens om gaan. Geen lukraak meppen, wel tellen. Het moet geen onzin worden en wel een beetje pittig blijven” En: “als je niet kunt, zoek je altijd zelf naar vervanging, het moet niet te vrijblijvend worden.”

Het zit ze gewoon in het bloed, denk ik. Vroeger sleepten ze op behoorlijk niveau de prijzen in de wacht en dan doe je het niet meer voor minder. Er zit er zelfs eentje bij die bij de Friese kampioenschappen hoge ogen heeft gegooid. En Hans en Elly worden herinnerd als het stel dat ooit een tafel vol prijzen voor zich had staan na de clubkampioenschappen, ze wonnen bijna alles.

Bewegen en de derde helft

“Het is belangrijk om te blijven bewegen en daarbij is ook de derde helft dit clubje dierbaar. Krantje erbij, kopje koffie en even de week samen doornemen. Vroeger had je nog niet zoveel clubjes of dingen waarbij je als vrouw je kon aansluiten. Het was eigenlijk heel logisch om te gaan tennissen. Met de hele Gelderselaan. Geworven werd er op het schoolplein van de kinderen. En toen de kinderen nog kleiner waren, gingen ze gewoon mee in de kinderwagen. Zo kreeg Albert het tennis met de paplepel ingegoten. Hij lag in de kinderwagen, terwijl moeder Riet een fanatiek potje tenniste. Tennis zat gewoon in de buurt.

Huisvrouwen

De man-vrouwverhoudingen van toen worden met het volgende ook heel duidelijk: de mannen gingen wandelen van acht tot negen uur in de ochtend en de vrouwen daarna: van negen uur tot tien. De vrouwen speelden jarenlang mee in de competitie van dinsdagochtend: die jarenlang de huisvrouwencompetitie werd genoemd. Er worden wat mooie herinneringen opgehaald, ze zijn zelfs een keer kampioen geworden. Van huisvrouwencompetitie komen we op het huisvrouwentoernooi. Dit was tot voor zo’n zes jaar geleden een illuster toernooi binnen de club. Het was de dag dat de vrouwen tennisten, terwijl de mannen zorgden voor culinaire hoogstandjes. Om de twee jaar was er zó’n toernooi. Want het jaar erop was het dan de beurt aan de mannen: het huismannentoernooi. Wie goed rondkijkt in het clubhuis, kan nog trofeeën vinden van deze toernooien. Helaas zijn de toernooien geschrapt door een gebrek aan deelname, maar wie weet, kan iemand een nieuwe wervende naam verzinnen voor een toernooi waar alleen de dames aan mee mogen doen?

Is er nog veel veranderd in de loop van de jaren?

Hans herinnert zich nog hoe hij met schop en hark het nieuwe gravel bewerkte. Er was een laddercompetitie en men herinnert zich ook nog ‘de lammetjes’. De familie Lam met wie ooit tot in de nachtelijke uren werd doorgetennist. Aanvankelijk was er geen licht en werd het gras achter baan 2 onderhouden door twee schaapjes. En het clubhuis was de helft zo groot. En Hans toeterde met ‘zijn’ trein als hij voorbijkwam. Ach en verder zijn we natuurlijk allemaal ouder geworden. Mieke heeft laatst nog een vaantje gevonden ter ere van het veertigjarig jubileum van de club. Met het 50-jarige feest heeft er nog een tent op het veld gestaan, kunnen ze zich herinneren. En toen kregen we de oranje vlag. Verder is veel hetzelfde gebleven. Het gravel is nog daar en dat wil deze groep eensgezind vooral zo houden. “zolang ik leef, graag gravel”, luidt het treffende citaat. Gravel is ook niet zo blessuregevoelig en dat is met een club op leeftijd ook een belangrijk argument natuurlijk. Over de toekomst van de club is dit clubje aanmerkelijk zwijgzamer. Op mijn vraag of ze een fusie met Avanti zien zitten, blijft het angstvallig stil. Aarzelend wordt erover gedacht. Heel eventjes maar. Het is beter zo.

Kim Clijsters en correcte kleding

De favoriete tennisspeelster van deze dames en heren is Kim Clijsters. Ze is leuk om te zien, slaat leuk, heeft veel plezier in het spel en kan relativeren. Federer is de mannelijke held: hij woont in Zwitserland, het is een mooie kerel en hij is miljonair.
Miljonair zullen wij allemaal wel niet worden met ons tennis bij de Insiders. Maar deze groep bewijst maar weer eens hoe leuk tennis kan zijn. Ze zien trouwens wel het liefst bruine mensen in witte tenniskleding. Aan beide voorwaarden voldoe ik niet, dus nu wordt het tijd om het interview af te sluiten. “Als het dan maar geen voetbalkousen zijn”, wordt er nog aan toegevoegd. Opgelucht haal ik adem. Ik kom toch nog door de kledingkeuring. En ik mag hopen dat ik over heel wat jaren ook nog zo op het tennisveld sta te slaan als deze ‘meiden’ en een enkele heer.

Marlies